Biz kadınlar istesek de istemesek de bazen kızıp bezsek de her ay kanıyoruz. Bu durumu değiştiremediğimiz gibi hiçbirimizin beni kan tutar deme lüksü de olmuyor. Çantalarımızda, çekmecelerimizde muhakkak ped bulunduruyoruz ancak ne var ki bazen hazırlıksız yakalanıyoruz ve işte o an atraksiyon başlıyor. Hemen en yakınımızdaki hemcinsimize sığınıyoruz ve meşhur soru geliyor: Yanında ped var mı? Cevap evetse önce etrafımızdaki erkekleri kolaçan ediyoruz ve uzatılan pedi ışık hızıyla oramıza buramıza sıkıştırıp koşar adım tuvalete gidiyoruz. Eğer markete gitmek şart olduysa ve kasiyer erkekse daha değişik bir mücadele başlıyor. Zavallım ped mutlaka gazeteye sarılıp siyah poşete konuluyor ve o an göz göze gelmemek için kurdeşen dökülüyor. Peki ne oluyor da o ped yasaklı bir madde gibi ille de sarılıp sarmalanıyor? Biz mi utandığımızı belli ediyoruz da çocukcağız kendince yardımcı olmaya çalışıyor, yoksa kendi mi utanıyor? Ne oluyor da yüzyıllardır adet gören kadınların bu durumu bir türlü hazmedilemiyor? Sizce kadınlığımızın en doğal parçasından utanmayı bize kim öğretti? Yalnızca erkekler mi? Üzgünüm ama bence cevap hayır.
Hiçbirimiz ilk regl oluşumuzu babalarımız, abilerimizle paylaşmadık. Önce annelerimizin, teyzelerimizin ya da en yakın kız arkadaşlarımızın yanına koştuk. Adet görmenin inceliklerini, hijyenik ve "toplumsal" detaylarını bir kadından öğrendik. Regl oldum, adet günümdeyim demek yerine hastalandım, kirlendim, halam geldi laflarını da birbirimizden duyduk. Kadın olmanın kaçınılmazlığını, sağlıklı gelişimimizin en önemli göstergesini cümle alem bildiği halde ayıp bir şeymiş gibi saklayarak erkeklerin ekmeğine yağ sürdük. Erkekler bugün karnımızı her tutuşumuzda, kendimizi her gergin hissedişimizde "noldu ya sen şey misin" diyerek bıyık altından gülüyorsa meydanı çok boş bırakmışız demektir. Artık pedleri saklamanın değil sallamanın zamanı. Uzun ya da kısa kanatlı ya da kanatsız pedler vardır ve kadınlar oldukça var olacaktır. Canım kurtarıcı pedler, müsterih olun. Değeriniz elbet bir gün anlaşılacaktır.
